Monique Wilmer-Leegwater

Dichter bij Hooft

Vandaag ben ik in het huis van Hooft

dichterbij dan ooit. De dood sloop slinks

zijn kinderen in, zijn zoetste Troosje.

Door dikke muren trokken zij

als fletse schimmen weg.

Ik beloof te blijven. Wat te doen

met smetteloze vloeren, beddenkoetsen

het opgeborgen hart van de binnenplaats?

Haasje over, bokkensprongen.

Stemmen willen losgezongen, in torens,

aan tafels, achter klavecimbels, geen klank

die nog ontkomen mag.

Kamers vullen zich met blank en blozend licht,

verdwenen dagen, overvloed, tegels

zullen in vervoering raken.

Niemand die tenslotte beter weet

hoe je dragen moet.