NL
EN
DE
Het stoere uiterlijk van het Muiderslot doet vooral denken aan ridders te paard. Het kasteel is echter ook lange tijd in gebruik geweest als woonhuis en als werkplek. Sommige bewoners zijn tot op de dag van vandaag bekend. Zo woonde schrijver en dichter P.C. Hooft in de zeventiende eeuw met zijn gezin op het kasteel. Maar het Muiderslot heeft ook familieverhalen van minder bekende bewoners. Die lees je hier.
Wonen in een museumkasteel
In de negentiende eeuw was het Muiderslot niet meer in gebruik en raakte het in verval. Langzaamaan ontstond het besef dat het Muiderslot als historisch monument bewaard moest blijven. Om voor het gebouw te zorgen, werden er slotbewaarders aangesteld. Zij waren een soort conciërge en woonden met hun gezin in het kasteel. Het familieleven speelde zich af in de diverse ronde torenkamers. De andere ruimtes waren toegankelijk voor publiek. Dat betekende dat als je van de woonkamer naar de slaapkamer wilde lopen, je door de publiektoegankelijke ruimtes moest lopen.
Foto: de slaapkamer van de familie Reder in één van de torenkamers van het kasteel.
Collectie N. Reder
Slotbewaarder zonder familie
Eén van de opvallendste slotbewaarders was Aaltje Boute. Eigenlijk was haar man slotbewaarder, maar na zijn overlijden nam Aaltje de taken over. Dat betekende dat ze zonder familie achterbleef in het grote kasteel.
Vooral toen ze meer op leeftijd raakte, zorgde dat voor veel geruchten in Muiden. De weduwe zou vergrijsd, vermagerd en onverzorgd door het kasteel ‘spoken’. Hoogstwaarschijnlijk is dit sterk overdreven. Naast dat er bij een kasteel vaak mysterieuze verhalen rondgaan, werden deze geruchten waarschijnlijk versterkt doordat het hier om een vrouw ging. Want een vrouw zonder familie? Zonder man? Dat moest wel een raar figuur zijn.
Eén van de meest bekende anekdote over Aaltje is die van de ‘verplaatste bloedvlek’. Vaak leidde Aaltje bezoekers zelf rond door het kasteel. Ze liet daarbij steevast de bloedvlek van de vermoorde graaf Floris V op de tweede etage van één van de torens zien. Dat was niet waar, maar onwetende bezoekers vonden het ongetwijfeld een mooi verhaal. Toen de slotbewaarder niet meer in staat was om zo vaak de moeilijke torentrap op te lopen, zou ze de bloedvlek simpelweg verplaatst hebben naar een verdieping lager. Dat scheelde haar veel traptreden en de argeloze bezoekers konden nog steeds de bloedvlek bewonderen…
Wilhelmus Reder ontspant in de woonkamer. De kachel staat aan om de torenkamer een beetje op temperatuur te krijgen. Collectie N. Reder
Familiekasteel met familie Reder
Bij een van de latere slotbewaarders werd het Muiderslot pas echt een familiekasteel. Vanaf 1919 was Cornelis Reder de nieuwe slotbewaarder. Samen met zijn vrouw en vier kinderen trok hij in de torenkamers. Een speelparadijs voor de kinderen natuurlijk, maar het was ook behelpen. Moderne voorzieningen waren er tenslotte niet en het kasteel was vooral ’s winters koud en vochtig. Ondanks deze ongemakken nam zoon Wilhelmus Reder in de jaren dertig de taken van zijn vader over.
Hij ontmoette zijn vrouw, Jacoba, op het kasteel. Zij kwam als juffrouw met haar schoolklas op bezoek bij het Muiderslot. Jacoba en Wilhelmus kregen meerdere kinderen en maakten met het gezin veel mee op het Muiderslot. Een familieverhaal dat hen nog lang is bijgebleven, is dat van zoon Hans. Toen hij vier jaar oud was, herkende hij in één van de historische figuren op een schilderij in het kasteel zijn moeder. Na een ruzie tussen de kleuter en zijn moeder uitte de vierjarige zoon zijn woede op het schilderij en sloeg met een stok in het meesterwerk. Gelukkig kon zijn vader de schade nog repareren.
Na de oorlog werd Wilhelmus opgevolgd door zijn aangetrouwde neef. Daardoor bleef het kasteel nogmaals ‘in de familie’. Tot op de dag van vandaag komen de kleinkinderen van de familie Reder nog regelmatig op bezoek bij het Muiderslot.
